11 Φεβ 2019διαβάστηκε 6 λεπτά

ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΟΚ

Επίσημη εμφάνιση της ροκ εν ρολ μουσικής σε αθηναϊκό κοινό πραγματοποιείται στις 21 Οκτωβρίου του 1956 όταν μια μπάντα του αμερικανικού αεροπλανοφόρου The coral sea, παρουσίασε για πρώτη φορά τραγούδια του είδους αυτού σε νεανικό ακροατήριο στην Αίγλη του Ζαππείου. Είχε προηγηθεί τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους η προβολή της κινηματογραφικής ταινίας Η ζούγκλα του μαυροπίνακα, η οποία έθετε το θέμα της νεανικής ανατρεπτικότητας με τη μουσική ροκ εν ρολ. Τέλη του 1956 στο θέατρο Ακροπόλ παρουσιάζονται χορευτικά νούμερα ροκ εν ρολ, μετά την παράσταση Σιγά και με το μαλακό. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους προβάλλεται η ταινία Rock Around the Clock με τον τίτλο Ροκ εντ Ρολ, την οποία οι εφημερίδες της εποχής παρουσίασαν ως μια κινηματογραφική επίδειξη του νέου χορού....

Ο πρώτος γίγαντας του ελληνικού ροκ τραγουδιού είναι ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ.

Στην Αθήνα, μερικές παρέες δημιουργούν το δικό τους καλοκαίρι, σε κλαμπ όπως αυτό του Λεωνίδα στην πλάκα, εκεί όπου σαρώνουν στη σκηνή οι M.G.C., ένα από τα κυριότερα ελληνικά συγκροτήματα που αναπαράγουν το ψυχεδελικό κλίμα. Αν το καλοκαίρι της αγάπης μπορούσε να είχε μια ουσία να συνοδεύει τις παραισθήσεις, αυτή θα ήταν το LSD. Στην ταλαιπωρημένη Ελλάδα, το «προβληματικό παιδί» όπως το χαρακτήρισε ο δόκτωρ Albert Hoffman που το παρασκεύασε, ήρθε από το αλλόκοτα υπέροχο πλάσμα που ακούει στο όνομα Δημήτρης Πουλικάκος - Ο Θείος Νώντας.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Δημήτρης Πουλικάκος για το ελληνικό ροκ είναι ότι ο Ηρώδοτος για την ιστορία. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Ιανουαρίου του 1943, επί της οδού Πατησίων, από σχετικά εύπορη αστική οικογένεια. Θεωρείται ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του ελληνικού ροκ. Ο δίσκος του Μεταφοραί Εκδρομαί Ο Μήτσος αποτελεί τον πρόδρομο της ελληνικής rock 'n roll δισκογραφίας.

Η συναυλία του στα τέλη της δεκαετίας του '70 στου Ζωγράφου αποτελεί σταθμό στην ελληνική rock μουσική ιστορία. Ο Πουλικάκος με το συγκρότημα Εξαδάχτυλος, γελοιοποιούσε σε κάθε στίχο τους συνταγματάρχες αλλά και την κοινωνία της «πλαστικής σακούλας».

Ο δεύτερος γίγαντας, που από πολλούς θεωρείται ο ιδρυτής του ελληνικού ανταρτορόκ, είναι ο ΠΑΝΟΣ ΤΖΑΒΕΛΑΣ.

Γεννήθηκε το 1925 στην Κοζάνη. Σε ηλικία 18 ετών εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ. Πήρε μέρος στον Εμφύλιο και το 1949 τραυματίστηκε και συνελήφθη. Το 1961 πήγε στη Σοβιετική Ένωση, όπου παρέμεινε μέχρι το 1964, για θεραπεία και παράλληλα σπούδασε μουσική. Το 1965 επέστρεψε στην Ελλάδα, και άρχισε να παίζει κιθάρα σε μπουάτ και καπηλειά για ένα πιάτο φαΐ.

Μετά την επιβολή της δικτατορίας συνελήφθη, βασανίστηκε στην Νέα Ιωνία και καταδικάστηκε για την αντιδικτατορική του δράση σε είκοσι χρόνια κάθειρξη. Τελικά αποφυλακίστηκε τρία χρόνια αργότερα λόγω ανηκέστου βλάβης της υγείας του. Από το 1971 μέχρι το 1974 συνεργάστηκε με τον Μάνο Λοΐζο και το Χρήστο Λεοντή. Το 1974 άρχισε να τραγουδά τα Αντάρτικα τραγούδια στην Πλάκα, στο μαγαζί Λήδρα.

Ιδιαίτερη σχέση είχε με τους Μαχαιρίτσα και Μπαχ (σ.σ. ο πιανίστας και συνθέτης Γιάννης Σπυρόπουλος) – που ήταν φοβερός πιανίστας κι αν αργούσε στις πρόβες του έκαναν πλάκα: «Ποιος είσαι; Ο Μπαχ;». Ζούσαν στην πλάκα. Σε φτωχή κατάστάση ήμασταν όλοι τότε. Τους πήγαινε φαγητό και καμιά φορά τους μαγείρευε. Ο Μπαχ ήταν μεγάλος καλλιτέχνης. Και είναι και καλός ζωγράφος. Πριν τη Χούντα ακόμη είχε γνωρίσει τους Λοΐζο και Λεοντή και τους έδενε φιλία. Ο Μίκης Θεοδωράκης ερχόταν δυο φορές την εβδομάδα όπου εμφανιζόμασταν. Ανέβαινε πάνω στη σκηνή και τραγουδούσε αντάρτικα. Έφερνε και το γιο του το Γιώργο που τραγουδούσε καμιά φορά μαζί τους.

Ο τρίτος γίγαντας της ελληνικής ροκ σκηνής είναι ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ.

Ο Νικόλας Άσιμος (20 Αυγούστου 1949 – 17 Μαρτίου 1988), γεννημένος Νικόλαος Ασημόπουλος, ήταν Έλληνας στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής κυρίως του ελληνικού ροκ, αλλά τραγούδησε και πολιτικά, μπαλλάντες και λαϊκά. Ήταν περίπτωση ιδιαίτερα αντισυμβατικού καλλιτέχνη, κυρίως όσον αφορά τον τρόπο ζωής. Οι συμπεριφορές του και τα τραγούδια που έγραψε θεωρήθηκαν συχνά προκλητικά.Ο Άσιμος ήταν αρχικά αριστερός, απέκτησε όμως αναρχική συνείδηση λίγο αργότερα και στη συνέχεια ξεπέρασε και τον αναρχισμό, καθώς δεν επιθυμούσε να του «κολλούν ταμπέλες».

Το 1967 εισήχθη στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ., όπου ασχολήθηκε με το φοιτητικό θέατρο, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα στην ιδιωτική Δραματική Σχολή του Κυριαζή Χαρατσάρη, χωρίς να αποφοιτήσει. Στη Θεσσαλονίκη αγόρασε την πρώτη του κιθάρα και ξεκίνησε να παίζει ως αυτοδίδακτος και να συνθέτει τα πρώτα του τραγούδια. Τον Δεκέμβριο του 1972 πρωτοεμφανίστηκε στο κοινό ως τραγουδοποιός, αλλά και ως ηθοποιός (ερμήνευε το μονόπρακτο «Το Πανηγύρι» του Ζαν Κοκτώ) στο δώμα του Λευκού Πύργου, το οποίο είχε μετατραπεί σε μπουάτ. Εκεί προέκυψαν για πρώτη φορά διαφωνίες και ρήξεις με συνεργάτες του, ένα φαινόμενο που τον ακολούθησε σε όλη την καλλιτεχνική διαδρομή του.

Το Νοέμβριο του 1982 κυκλοφόρησε από την εταιρεία δίσκων «Μίνως» ο μοναδικός δίσκος 33 στροφών (LP) που έβγαλε όσο ζούσε, με τίτλο «Ο Ξαναπές», σε ενορχήστρωση του Θανάση Μπίκου και παραγωγή του Ηλία Μπενέτου. Συμμετείχαν η Χάρις Αλεξίου σε δύο τραγούδια («Αμα σε λέγαν Βάσω» και «Παπάκι»), ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου σε άλλα δύο («Πιάστηκα Σχοινί Κορδόνι» και «Της Επανάστασης») και η Αθηναΐκή Κομπανία σε ένα τραγούδι («Σεισμός»), το όνομα της οποίας δεν γράφτηκε στο εξώφυλλο, διότι θεωρήθηκε πολύ «εμπορική» για τον Άσιμο.

Εστηνε αυτοσχέδιες παραστάσεις στο δρόμο (happenings) στο κέντρο της Αθήνας, για τις οποίες είχε επινοήσει τους όρους «Κροκ» (στη δεκαετία του '70) και «Βόλτα» (στη δεκαετία του '80 στο Λόφο του Στρέφη), ακολουθούμενος από περιστασιακούς συνοδοιπόρους του στο πλαίσιο μιας αρχηγικής καλλιτεχνικής και πολιτικής παρέμβασης. Έκανε σύντομα περάσματα σε κινηματογραφικές ταινίες.

Εφτιαξε δύο βραχύβια μουσικά συγκροτήματα, την «Exarchia Square Band», με τον Χρήστο Ζυγομαλά, και τους «Νικόλας ΄Ασιμος και οι Εναπομείναντες» με τον Τόλη Βουλτζάτη και τη Λίτσα Περράκη, με τα οποία δεν ηχογράφησε.

Ο τέταρτος γίγαντας του ελληνικού ροκ είναι ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1950 στο χωριό Βάστας Αρκαδίας κοντά στη Μεγαλόπολη. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε εκεί (έως τα 7 του) και μερικές εμπειρίες του απ΄ αυτά τις έκανε τραγούδια, όπως τη "Σφεντόνα". Στα 12 του χρόνια πήρε την πρώτη του κιθάρα. Αργότερα συμμετείχε σε διάφορα συγκροτήματα της εποχής όπου έκανε και τα πρώτα του μουσικά βήματα. Το πρώτο του συγκρότημα, με το οποίο τραγουδούσε σε Ιταλικό στίχο σε διάφορα κλαμπ, το ονόμασε CROSSWORDS.

Το 1973 μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας, πήγε στη Γερμανία, όπου στο Μόναχο συμμετείχε σε επιτροπές αντιδικτατορικού αγώνα, τραγουδώντας παράλληλα σε πολλά στέκια Ελλήνων φοιτητών και ομογενών. Η πρώτη του σημαντική γνωριμία έγινε το καλοκαίρι του 1974, συναντώντας, στο Παρίσι, το Μίκη Θεοδωράκη. Η συνεργασία τους όμως έμελλε να αρχίσει δύο χρόνια αργότερα.

Την ίδια χρονιά επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε ουσιαστικά την επαγγελματική του πορεία στο τραγούδι. Τραγούδησε σε μπουάτ και ηχογράφησε ένα μικρό δίσκο 45 στροφών. Την ίδια χρονιά συμμετέχει στην ηχογράφηση του δίσκου του Μάνου Λοΐζου «Τα τραγούδια του δρόμου». Από εκείνη την εποχή, λίγο πριν το πέρασμα στη δεκαετία του "80, αρχίζει να εκδηλώνει τις επιρροές του από τη διεθνή ροκ μουσική σκηνή.

Την δεκαετία του 1980 γνωρίστηκε με τον Νικόλα Άσιμο, και συμμετείχε στον πρώτο του δίσκο «Ο Ξαναπές» (1982), ερμηνεύοντας δύο τραγούδια. Ο Άσιμος ήταν ο δεύτερος άνθρωπος, μετά τον Λοΐζο, που τον επηρέασε αρκετά με την ιδιότυπη προσωπικότητά του. Από τα μέσα της δεκαετίας του '80, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου αρχίζει να εδραιώνεται ως ένας κατ' εξοχήν "συναυλιακός" καλλιτέχνης. Το 1984 με την «Διαίρεση» ο καινούργιος ήχος του αποκρυσταλλώνεται. Το 1987 το επαληθεύει με τα «Χαιρετίσματα», με τραγούδια δικά του, του Νικόλα Άσιμου, της Αφροδίτης Μάνου και του Χρήστου Τόλιου.

Στα τέλη του 2011, σε συνεργασία με τον στιχουργό Οδυσσέα Ιωάννου, καλεί μέσω της επίσημης ιστοσελίδας του, νέους μουσικούς να συνθέσουν τις δικές τους μελωδίες για το δίσκο, κίνηση που θεωρήθηκε "πρωτοποριακή". Ο δίσκος κυκλοφορεί το Νοέμβριο του 2012, με τίτλο "Αφετηρία".

Πέμπτος και τελευταίος γίγαντας που διαμόρφωσε την κουλτούρα της ελληνικής ροκ σκηνής είναι ο ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος (27 Ιουλίου 1948 – 6 Δεκεμβρίου 1990) ήταν Έλληνας στιχουργός, συνθέτης, τραγουδιστής και ηθοποιός. Ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα στο ντουέτο Δάμων και Φιντίας και συνεργάστηκε επίσης με τα Μπουρμπούλια, καθώς και με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄80 συνεργάστηκε με το συγκρότημα Απροσάρμοστοι.

Θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής και το άλμπουμ του Φλου που συνηχογράφησε με το συγκρότημα Σπυριδούλα από τα χαρακτηριστικά ηχογραφήματα του είδους. Δεν είναι τυχαίο που αποκαλείται "Πρίγκηπας του ελληνικού Ροκ". Ο Σιδηρόπουλος ήρθε σε επαφή με το ροκ κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '60 μέσα από τις επιτυχίες των Animals και έγινε φανατικός ακροατής της νεας μουσικής, πηγαίνοντας σε συναυλίες ελληνικών συγκροτημάτων της εποχής όπως οι Charms.

Σε μια έντονα πολιτικοποιημένη περίοδο λόγω της χούντας ο Σιδηρόπουλος ένοιωθε απογοητευμένος από τις φοιτητικές οργανώσεις της εποχής, ενώ σταδιακά εγκατέλειψε τις σπουδές του. Το 1969 ο Σιδηρόπουλος γνώρισε τον Παντελή Δεληγιαννίδη, τότε κιθαρίστα των Olympians σε μια συναυλία τους και αμέσως δέθηκαν, συνειδητοποιώντας πως ταιριάζουν τα μουσικά τους γούστα. Κατέβηκαν στην Αθήνα και αποφάσισαν να δημιουργήσουν το συγκρότημα-ντουέτο Δάμων και Φιντίας, όνομα εμπνευσμένο από τους δύο ομώνυμους πιστούς φίλους. Ήρθαν σε επαφή με τον Τάσο Φαληρέα, τότε ιδιοκτήτη δισκάδικου και σύμβουλου της δισκογραφικής εταιρείας Λύρα όπου και κυκλοφόρησαν το σίνγκλ 45 στροφών "Το ξέσπασμα - Ο κόσμος τους.

Στα μέσα της δεκαετίας του '70 ο Σιδηρόπουλος είχε ηχογραφήσει ένα τραγούδι για τον ιστορικό δίσκο του φίλου του Δημήτρη Πουλικάκου Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος που κυκλοφόρησε το 1976. Στις 6 Νοεμβρίου του 1977 ο Πουλικάκος είδε ζωντανά το συγκρότημα Σπυριδούλα στο κινηματοθέατρο Κνωσός. Γνωρίζοντας πως ο Σιδηρόπουλος έψαχνε μουσικούς για να ηχογραφήσει τις συνθέσεις του, του πρότεινε να τους συναντήσει. Η συνεργασία τους οριστικοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1978 με σκοπό την ηχογράφηση του άλμπουμ Φλου.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε καθυστερημένα τον Μάιο του 1979. Η υποδοχή του από τον ειδικό τύπο ήταν γενικά θετική. Τα επόμενα χρόνια όμως η αποδοχή και οι πωλήσεις του Φλου θα αυξάνονταν θεαματικά, με το δίσκο να κάνει διαρκείς επανεκδόσεις, ενώ το 1992 ψηφίστηκε από τους συντάκτες του περιοδικού Ποπ+Ροκ ως το «καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία της ελληνικής ροκ σκηνής»

Καταληκτικά, πρέπει να τονίσουμε ότι υπήρξαν και εξακολουθούν να υπάρχουν σπουδαίοι καλλιτέχνες καθένας από τους οποίους έχει προσδώσει τον δικό του τόνο στην ελληνική ροκ κουλτούρα. Σκοπός του άρθρου δεν είναι να διαφημίσει καλλιτέχνες αλλά να ενημερώσει τους ενδιαφερόμενους για κάποια από τα σημαντικότερα πρόσωπα της ελληνικής ροκ σκηνής